Lees het verhaaltje: Elke Seconde telt... [1] op verhalenlezen.

Elke Seconde telt... [1].

U leest om dit moment het verhaal Elke Seconde telt... [1] gepost door Sanne.. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Sanne.
Gepost op: 2006-9-28

Verhaal:

Elke Seconde telt... [1]
Politie omsingelde het plein. Jenny rende het plein op. Jack zat verslagen op de grond.
Hij werd ruw opgetild door twee politiemannen. "Meekomen , jij!" Ze sloegen hem in de
boeien en liepen met hem weg. Jenny wilde naar hem toe rennen, maar werd tegen -
gehouden door de politiemannen. "Laat me los!" gilde ze. "En laat hem met rust!" Ze
wilde zich wegduwen, maar een van de twee zei iets. "Je kan niks voor hem doen. Ga
naar huis." Jenny keek Jack na. Maar Jack keek niet op of om. Hij werd in de politie
wagen gezet en keek maar naar zijn schoot. Jenny riep hem, maar hij hoorde het niet.

3 JAAR LATER

Wiliam reed snel tussen de limousine en de taxi in. "Ha, nog een plekje weten te
veroveren." Hij stapte uit en wist nog net op tijd een andere auto te ontwijken. "Wow!
Kijk uit, idioot!" schreeuwde hij hem na. De bestuurder deed zijn raampje open en stak
zijn middelvinger op. Wiliam haalde zijn schouders op. "Loser." Hij ging op de stoep
staan en keek omhoog. Hij was op het vliegveld. Hij was op het vliegveld om zijn broer
en nog iemand op te halen. Eindelijk , dacht hij. Na al die jaren zie ik mijn broer nu
gewoon Ã©cht. Hij zuchtte eens en stapte toen naar binnen. Aan de binnenkant was het hier
nogal een winkelcentrum, mensen konden er eten en kleding kopen, allerlei zalfjes en
medicijnen. Niet interessant dus. Hij keek om zich heen. Er hingen allerlei borden met
veld H3 en nog meer. "O, waar moest ik Ray nou ophalen?" vroeg hij zich plotseling af.
Hij haalde zijn schoudertas van zijn schouder en plofte neer op een bankje. Hij opende
de tas en zocht zijn tas door. "Waar heb ik dat klote briefje nou gelaten??" Hij rommelde
maar door tot hij eindelijk een klein verfrommelt blaadje vond. Het was een officieel
papier van de politie. De gedetineerden zullen zich na 18.30 bevinden op veld G667. Ze worden
bewaakt, dus als je iemand afhaalt laat dat dan alstblieft weten bij officier B. Harlow. Wiliam
maakte zijn tas dicht en gooide hem over zijn schouder. Met het plaatje in zijn handen
zocht hij veld G667. Uiteindelijk vond hij het dan. Hij stapte naar binnen en had verwacht
zijn broer te zien, maar er stonden politie agenten, direct voor zijn neus. "Identie?"brom-
de een dikzak. Hij liet zijn ID zien en mocht erlangs. Overal liepen mannen in overalls
met om hun heen agenten, die hun goed bewaakte. Ineens viel Wiliams blik op een
jongen die rustig op een bankje zat. Hij herkende de jongen meteen. "Jack?"

Jack keek op en begon te lachen. "Will! Hoe is het man? Box!" Jack stond op en begroet-
te Wiliam. Wiliam lachte blij. "Man! Wat heb ik jou lang niet gezien!" Jack knikte en ging
weer zitten. "Weet je waar Ray is?" Jack wees ergens naar. Het was een soort hut, een
politiehut. "Bedankt. Dan ga ik hem dadelijk opzoeken. En, rijdt je dadelijk mee?" Wiliam
keek Jack aan. "Ja, dat was wel de bedoeling, hoop ik." Jack lachte. "Maar hoe is het met
iedereen? Thuis enzo?" Wiliam lachte. "Gast, ik weet heus wel dat jou dat geen fuck inter
esseert." Jack keek hem onschuldig aan. "Nou, ik wil best wel weten hoe het Claire en d'r
carriÃ¨re is vergaan. Maar als je het niet wilt vertellen..." Wiliam schaterde. "Vast ja! En wil
je dan niet weten hoe het met Jenny is?" Jack bloosde. "Ja, nou....graag! Maar... mag ik
iets vragen?" Wiliam knikte. "Tuurlijk." Jack zuchtte. "Heeft ze aan me gedacht? Want ik
heb niks van haar gehoord... en ik begrijp dat ze niks meer met me te maken wilt heb-
ben... maar..." Wiliam keek hem aan. "Aan jou gedacht?! Man, ze smeekte haast om je.
Ik heb haar drie jaar opgevangen, ze had het zo zwaar zonder jou!" Jack keek hem ver-
baasd aan. "Miste ze me? Maar waarom heeft ze dan nooit een brief gestuurd... of is ze
niet langs geweest, ik dacht nu echt dat ze me niet meer moet!" Wiliam zag aan Jacks
gezicht dat hij opgelucht was. "Dat is een reden , Jack, die je beter aan haar kan vragen."
Jacks gezicht betrok, en Wiliam sloeg hem op zijn schouder. "Ik ga mijn broer zoeken,
en daarna gaan we." En Wiliam liep weg met Jack achter zich aan.

Wiliam liep een hut binnen, op de voet gevolgd door Jack. Er werd zachtjes gemompeld.
Ineens staken er twee donkerbruine armen naar voren, en werden boeien afgeslagen.
De man draaide zich om. Het was Ray. "Ray!" riep Wiliam blij en omhelsde zijn broer.
"Will, biatch! Fijn je weer echt te kunnen zien!" Wiliam lachte. "Ik moet even regelen dat
ik jullie mee kan nemen." Wiliam liep naar een agent en regelde het. De agent haalde
kleding tevoorschijn die Ray en Jack aan moesten trekken, zodat niemand zag dat ze
rechtstreeks uit de bajes kwamen. Jack kreeg een spijkerbroek , een wit T-shirt en
een leren jack, en Ray kreeg een spijkerbroek en een zwart T-shirt. "Yeah, freedom!"
brulde Ray toen ze van het veld stapten. Jack en hij renden naar voren en sprongen, zo
als ze dat noemen een gat in de lucht. "Woehoe!" brulde Jack. Wiliam lachte. "OkÃ© dan.
Zullen we nu gaan?" Jack stopte terwijl Ray nog even doorsprong. "Maar , waar moet ik
heen gaan dan?" Wiliam glimlachte. "We gaan eerst langs Jenny." Jack keek hem aan.
"Dat was niet echt een antwoord op mijn vraag, maar, wil ze mij dan zien? Dadelijk smijt
ze de deur dicht, of krijgt ze een beroerte als ik zo ineens voor haar sta." Wiliam lachte
luid. "Man, wat denk je dan! Ze is helemaal stapel op je, en heeft elke dag afgeteld. Let
maar op, ik heb gelijk. Kom nu maar mee, ze is nu nog niet thuis!" Ray stopte met dan
sen en liep naar Wiliam. "Ah, man, wil je daar inbreken of zo? Mooi niet!" Wiliam schudde
zijn hoofd. "Ik heb drie jaar Jenny moeten steunen, en ik heb haar huissleutel. Voor het
geval er iets zou gebeuren." Ray zuchtte opgelucht. "Mooi, ik wil niet graag een dag vrij
zijn en vervolgens weer de bak in." Wiliam lachte. "Ik let nu wel beter op mijn broertje,
hoor." Ze stapte de auto in en reden weg.

Jenny zuchtte diep. Zou ze nou wel of niet even gaan kijken? Jack zal wel boos op haar
zijn. Ze kon immers geen contact met hem opzoeken. Ze zat bij haar ouders die een
langdurige preek aan het geven waarom over Ralf. Hij was zo charmant en aardig, vond-
en ze, dÃ© jongen uit Jenny's dromen. Err, niet dus... 'Mam, ik ga.' onderbrak ze haar
moeder ineens. 'Vanwaar zo plotseling?' vroeg haar moeder verbaasd. 'Eh, ik moet nog..
boodschappen doen!' Haar moeder schudde haar hoofd. 'Jenny! Hoe vaak moet ik het
nog inprenten?! Je zoekt geen contact op met die straatbewoner!' Jenny vloog op. 'Hij
is geen straatbewoner! Hij heet Jack, dus noem hem niet zo! En trouwens, vandaag komt
hij uit de gevangenis!' Het leek wel of haar moeder een hartverzakking kreeg. Haar vader
kwam uit de keuken gevlogen met een rood hoofd. 'Jij.. blijft de hele avond..hier.' Hij
trilde van woede en angst. 'Waarom?' schreeuwde Jenny kwaad. 'Ik woon allang op me-
zelf , hoor!' Nu vloog haar moeder op. 'Daarom juist! Hij kan je zo opzoeken... en...' ze
kwam niet verder uit haar woorden. 'Wat?! Denk je serieus dat hij hier blijft?? Hij gaat
waarschijnlijk gewoon naar een andere staat! Hier kent iedereen hem...' Haar vader liep
op haar af en begon haar door elkaar te schudden. 'Blijf HIER!' riep hij. Maar Jenny rukte
zich los en rende het huis uit. Ze vloog de auto in en reed weg, zonder na te denken waar
heen. Trillend zat ze achter het stuur. Ze reed niet naar haar appartement maar naar
het vliegveld. Onbewust. Ineens reed er een zwarte auto haar richting in. Hij had felle
koplampen. Jenny werd er door verblind. Boos keek ze in de auto, en even dacht ze dat
ze Jack daar zag zitten. Haar hart maakte een sprongetje. 'Jen, doe niet zo dom, je hallu
cineert alleen maar!' sprak ze tegen zichzelf. Ze sloeg een weg in en het vliegveld doemde
al voor haar op. Ze zuchtte diep. 'Daar gaat ie dan...' En ze parkeerde gauw.

Ze liep snel het vliegveld op. Het was erg druk, en iedereen duwde haar aan de kant.
Ze raakte gestresst door al die mensen. G667 ... spoelde door haar hoofd. Daar was Jack.
Tenminste, als ze niet al te laat was. Wat waarschijnlijk wel het geval was... het vliegtuig
was immers al een kwartier geleden geland, en al die mensen waren natuurlijk al weg-
gegaan.. wat denk je dan... als je net uit de gevangenis kwam. Haar mobiel zoemde
haast letterlijk uit haar zak. Ze haalde hem eruit en keek op haar scherm. Les ParÃ¨ntss
belde. Ugh, nee niet aannemen! Ze drukte hem weg en liep weer verder. Eindelijk was ze
op het veld gekomen. Ze liep naar de ingang en moest haar ID laten zien aan een man.
Ze mocht er door en liep snel naar binnen. Ze zocht alles af en dwarrelde maar rond,
maar ze vond Jack niet. Ze raakte stilletjes in paniek. Misschien had ze de dagen toch
niet goed afgeteld. Uiteindelijk kwam ze bij een hut. 'Is er iets, mevrouw?' vroeg een
agent met een naamkaartje. Er stond B.Harlow op. 'Ja! Was er een Jack op dit vliegveld?'
De man gebaarde dat ze mee moest lopen. Hij liep naar een tafel , waar een dikke map
op lag. 'Achternaam?' bromde hij. 'Eh, Travis!' zei Jenny trillend. De man zocht de papieren
door, en trok er uiteindelijk eentje uit. Hij las hem door en zei vervolgens;' Ja klopt. Maar
hij is al weg.' Jenny's hart zakte naar haar grote teen. Neeee.... 'Waarheen dan?' vroeg ze
helemaal in de war. 'Ik weet niet. Hij is meegegaan met ene Wiliam? Ken je hem?' Jenny
kon wel gillen van opluchting. 'Ja, ik ken hem.' zei ze iets te vrolijk. 'Nou, dan ga ik maar
weer. Bedankt hÃ¨?' Officier Harlow knikte en Jenny maakte dat ze wegkwam.

Snel liep ze naar buiten en haalde haar mobiel uit haar zak. Ze toetste het nummer in
van Wiliam. Haar mobiel ging over. Een keer, twee keer.... drie keer...en er nam iemand
aan.

'Hallo? Met Ray.' zei Ray vrolijk. 'Ray?Serieus!!' riep een meisje aan de andere kant.
Wiliam keek hem vragend aan. 'Wie heb je aan de telefoon?' Ray glimlachte. "Jenny."
Jack's hoofd vloog naar voren. 'En wie wilt ze spreken?'vroeg hij nerveus. 'Wiliam natuurlijk.
Ze weet niet dat jij er bent.' 'Dat is waar.' zei hij teleurgesteld. Hij ging weer terug naar
achteren zitten en hield zich stil.Wiliam nam aan. 'HÃ© , Wiliam. Raad eens?' 'Wat?' lachte
hij. 'Ik was op het vliegveld, om Jack op te halen... maar hij was al opgehaald, door een
of andere Wiliam.' Wiliam lachte schuldig. 'OkÃ© ik beken. Wil je hem spreken?' Het was stil
aan de andere kant. 'Ik geef hem wel.' zei Wiliam, en hij overhandigde zijn mobiel naar
Jack.

Een kort gekraak en de telefoon viel uit. 'Godver!' vloekte Jenny. Batterij leeg, gaf het
schermpje aan. Jenny kÃ³n die mobiel wel wat aandoen. 'Waah, dat kan alleen mij over-
komen.' Ze duwde haar mobiel terug in haar zak en stapte haar auto in. Waarschijnlijk
zouden de jongens naar Wiliam toegaan. Dan kan ik daar het beste ook heen gaan,
dacht Jenny. Maar dan moet ik me wel even omkleden. En ze ging onderweg naar haar huis.

Jack staarde verbaasd naar de mobiel. 'Heeft ze nu gewoon opgehangen?' vroeg hij
bezorgd aan Wiliam. Wiliam keek om. 'Ik weet niet. Merken we wel.' Jack keek hem niet-
begrijpend aan. 'Wat bedoel je?' Ray keek hem aan. 'Nog altijd sloom van begrip.' zei
hij tegen Wiliam. Wiliam lachte. 'We gaan naar gaar huis toe.'

Wiliam parkeerde voor een luxe flatgebouw. Het vetrouwde flatgebouw, waar Jenny
woonde. En nog steeds woont. Jack kreeg een warm gevoel. Hij zou haar zo tegen
komen, maar hoe zou ze dan reageren? Hij stapte uit en knikte naar Ray. Ray zag
zijn blik en zei: 'Geen zorgen. Ze wil je vast weer graag zien.' Jack was niet echt gerust-
gesteld en hij haalde zijn schouders op. 'Waarom zou ze anders de lijn net afgekapt
hebben?' Nu stapte ook Wiliam uit. 'Misschien was er geen bereik, of was haar batterij
op. Weet je, dat heeft zij heel vaak. Maak je nou maar niet zo druk.' Jack knikte en
zuchtte eens diep. 'OkÃ©.' Wiliam pakte een tas uit de achterbak, daarin zaten de weinige
spullen van Ray in. Jack pakte de andere tas en gooide hem over zijn schouder. Toen
liep Wiliam naar de deur en toetste een code in. 'Kom maar mee.' gebaarde hij.Ze liepen
de vertrouwde gangen door, met een zachtgeel behang en mooie planten. Houten kastjes
die op de gang stonden, met allerlei dingetjes erop. En verderop het allom bekende rest-
aurant, waar Jenny en hij zo vaak heen gingen. Ze gingen de lift in, en schoven langzaam
omhoog, naar verdieping 6. Toen ze eindelijk boven waren, liepen ze naar een deur met
nummer 16. Jack keek Wiliam vragend aan. 'Ze woonde eerst toch op 4.15?' Wiliam knikte.
'Klopt. Maar ze wilde verplaatst worden, omdat op de 4de verdieping veel vrienden van haar
ouders wonen.' Wiliam stak de sleutel in het slot, en draaide hem open. Jack zuchtte diep,
en toen Wiliam de deur open deed , aarzelde hij even . Wiliam draaide zich om. 'Ga je nog
mee?' Jack knikte en liep mee naar binnen.

Jenny stond voor haar flatgebouw. De auto van Wiliam was ze straal voorbij gelopen.
Ze liep de trap op en liep langs de receptie. Ze zwaaide vrolijk naar Dyna, die achter de
balie zat. 'HÃ© , Jen. Ik geloof dat je visite hebt.' Dyna glimlachte. Jenny keek haar aan.
O leuk, kon ze net gebruiken; dat haar ouders langs zouden komen. 'Weet je het zeker?'
vroeg ze aan Dyna. Dyna schudde haar hoofd. 'Het kan ook voor iemand anders geweest
zijn, ik weet het niet.' Jenny zuchtte opgelucht en liep de gang in. Ze ging voor een lift
staan en drukte op het knopje. Ze had niet door dat de lift op de vijfde verdieping bleef
hangen, omdat ze heel diep nadacht. Ze schrok op uit haar gedachten toen Dyna iets riep.
'Simon, de stroom is uitgevallen!' Jenny keek naar Dyna. Simon kwam aangerend en be-
sprak wat met Dyna. Toen Simon wegliep liep Jenny op Dyna af. 'Is de stroom uitgevallen,
Dyn? Dat mÃ©Ã©n je niet? Nu moet ik de trap nemen...' Dyna glimlachte onschuldig. 'Sorry..'

Verdieping drie.... ging door haar gedachten heen. O wat was dit zwaar! En nu moest ze
nÃ³g drie verdiepingen.... Ze had het geval dat elk moment haar benen het konden be-
geven. 'HÃ¨, bah, wanneer komt er een eind aan al die klote trappen?' mompelde ze boos
in zichzelf. Ze besefte dat ze nog nooit met de trap naar boven was gegaan, wat ook best
logisch was. En eindelijk, na tien minuten was ze op de zesde verdieping. Alhoewel, ze had
het gevoel dat ze twee uur verder was. Ze liep vermoeid naar haar deur en legde haar hand
op de deurklink...

ER KOMT NOG EEN VERVOLG :)

Aantal keer bekeken: 4356
Waardering: 6.68 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 124 bezoekers online